Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Πληροφορήθηκα ότι ξάφνιασε πολλούς γνωστούς και άγνωστους το κείμενό μου στα αγαπημένα μου blogs με τίτλο «Αποχή, Άκυρο, λευκό; Θρίαμβος του Συστήματος!...»
Αναρωτιέμαι, γιατί ξάφνιασε;
Πριν 2 χρόνια, στο βιβλίο μου «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ» έγραψα «βρισκόμαστε, σαν έθνος και κοινωνία στο μάτι ενός κυκλώνα με εμφανή κατάρρευση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς και προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για κάποια ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων δίχως φόβο και πάθος.
Μήπως, λοιπόν, θάπρεπε να μιλάμε για το τέλος της ιδεολογίας, για βάναυση κατακρεούργηση της ουτοπίας; Η μήπως αυτά αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες κρύβονται μικροπολιτικές σκοπιμότητες;»
ΟΧΙ, κατηγορηματικά, και στις δύο ερωτήσεις!
Σε τελική ανάλυση, οι δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται ότι δημιούργησαν ένα πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικά και πολιτικά συναίσθημα στους Έλληνες που είναι ο καταλυτικός, σαρωτικός ΚΥΝΙΣΜΟΣ ατόμων και ομάδων.......Κάτω απ'αυτόν τον διάχυτο πλέον κυνισμό που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας ιδεολογίας, της απάθειας και της άρνησης πίστης και αφοσίωσης σε υψηλά ιδεώδη και συλλογική εθνική ανάταση, κρύβεται - κατά την προσωπική μου γνώμη - συγκεκριμένος φόβος.
Ο φόβος ότι οι ΗΓΕΤΕΣ μας και οι παρατρεχάμενοί τους δεν έχουν ούτε την πρόθεση, ούτε το σθένος, ούτε την έφεση και, ίσως, ούτε την εντιμότητα να προχωρήσουν στην εισαγωγή και την πραγμάτωση του απαραίτητου νέου οράματος....
Κάθε ηγέτης, κάθε δημιουργός, κάθε άτομο που προσφέρει ένα νέο όραμα, μία καινοτομία, ένα νέο μύθο, μια πρωτότυπη ιδέα σίγουρα προσκρούει στις αντιστάσεις εκείνων που περιχαρακωμένοι στον αδρανοποιητικό τους εθισμό θα του αντισταθούν καθώς τους τρομάζει επιπρόσθετα και η συλλογική κίνηση από το οικείο στο όραμα, από την γνωστή πραγματικότητα στην άγνωστη πραγμάτωση του μύθου.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας και στην κοινωνική ψυχολογία της γνώσης φαίνεται ότι αυτές οι αντιστάσεις ποτέ δεν σταμάτησαν τον πραγματικό ηγέτη να ηγηθεί, το δημιουργικό άτομο να δημιουργήσει, τον καινοτόμο να εισαγάγει τις νεωτεριστικές του αντιλήψεις.
Συχνά, μάλιστα, τέτοια προικισμένα άτομα επιζητούν την κριτική έστω και σαν επιβεβαίωση της αντικειμενικής πραγματικότητας ότι οι άλλοι έτσι ομολογούν και την ύπαρξή του και την κατανόηση των προθέσεών του. Η απάθεια και αδιαφορία είναι χειρότερη και περισσότερο υποτιμητική επίθεση από την κριτική...
Μύθους είχαν οι άνθρωποι πάντοτε και ανέκαθεν κάθε μύθος είχε την καλή και την κακή του πλευρά, τις θετικές και τις αρνητικές ιδιομορφίες και χαρακτηριστικά. Ισως ο κυνισμός της εποχής μας να προχώρησε σε τέτοιο φθοροποιό σημείο ώστε να αρνούμεθα πλέον κάθε μύθο, θετικό ή αρνητικό, σαν κάτι άχρηστο, ανεφάρμοστο και ολότελα παιδαριώδες!
Ο Albert Camus είχε παρατηρήσει ότι κάθε πράξη επανάστασης προϋποθέτει και την σιωπηρή αποδοχή εκείνου στο όνομα του οποίου γίνεται η επανάσταση. Η αίσθηση του Νεοέλληνα ότι είναι πλέον αλλοτριωμένος ΚΑΙ από την εξουσία, ότι έχουν απομακρυνθεί απ' αυτόν και οι πολιτικοί του ηγέτες και τα Κόμματα έρχεται να επιβαρύνει με σημαντικό κόστος και τις προγενέστερες αισθήσεις της ψυχοκοινωνικής και της πολιτιστικής μας αλλοτρίωσης.
Η θανάτωση του "μύθου" καθώς μπήκαμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης με το σύστημα…»Καλλικράτη», δημιουργεί την απελπισία η οποία αποδεικνύεται, δυστυχώς, ακόμη πιό χειρότερη και από τον διαπιστωμένο κυνισμό καθώς οδηγεί στον καταστροφικό νιχιλισμό.
Σαν κοινωνία, σαν Έθνος, σαν πληθυσμιακό σύνολο και σαν άτομα αυτό που τώρα χρειαζόμαστε (και νομίζω θα συμφωνήσετε το χρειάζεται ολάκερη η ανθρωπότητα) το λέω, έστω και εάν κατηγορηθώ, είναι ένας ΝΕΟΣ "μύθος"!...
Πιστεύω ότι υπάρχουν θαμμένα στο ελληνικό μας συλλογικό και στο ατομικό υποσυνείδητο όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργήσουμε το «νέο μύθο» για να πλάσουμε καινοτομικά, χρήσιμα, πραγματώσιμα οράματα.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα ΝΕΟ μύθο και μαζί ένα νέο όραμα που θα μας οδηγήσουν εκτός της διαπιστωμένης ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ όχι μόνο στις οικονομικές δομές αλλά και στα συστήματα αξιών, και στους θεσμούς που αποσυντίθενται με ραγδαίους ρυθμούς καθώς σαν άτομα, ομάδες και έθνος θα ζούμε το οδυνηρό ΣΗΜΕΡΑ που μας σερβίρισαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και διδασκόμενοι από το ΧΘΕΣ να φροντίσουμε να προγραμματίσουμε ένα ελπιδοφόρο για τα παιδιά μας ΑΥΡΙΟ.
Απαιτείται να ξεπεράσουμε τους σημερινούς μας ηγέτες, χρειάζεται οργάνωση και συναίσθημα την ίδια στιγμή που χρειάζεται να δούμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στην ιστορία μας. Και πάνω απ' όλα χρειάζεται να ξαναβρούμε την...ανθρωπιά μας, να ενεργοποιήσουμε το ξεχασμένο μας φιλότιμο, την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, τη λεβεντιά και το ρωμαίικο κυμπαριλίκι μας...
Ποιός ξέρει, ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να ελπίζουμε για ελλαδικές προσφορές στην Υψηλή Τεχνολογία των κομπιούτερ και των μικροτσίπς, ίσως κατορθώσουμε να προσφέρουμε σε Δύση και Ανατολή το ΝΕΟ όραμα, τον ΝΕΟ «μύθο» που και αυτοί πλέον- όπως και εμείς - έχουν φοβερή ανάγκη καθώς η αλλοτρίωση έφερε την ανθρωπιά στο έσχατο σημείο της υποβάθμισής της...
ΝΑΙ, αναμφισβήτητα χρειαζόμαστε ένα ΝΕΟ ΜΥΘΟ αλλά κατηγορηματικά ΟΧΙ και άλλα …παραμύθια!...
Πληροφορήθηκα ότι ξάφνιασε πολλούς γνωστούς και άγνωστους το κείμενό μου στα αγαπημένα μου blogs με τίτλο «Αποχή, Άκυρο, λευκό; Θρίαμβος του Συστήματος!...»
Αναρωτιέμαι, γιατί ξάφνιασε;
Πριν 2 χρόνια, στο βιβλίο μου «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ» έγραψα «βρισκόμαστε, σαν έθνος και κοινωνία στο μάτι ενός κυκλώνα με εμφανή κατάρρευση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς και προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για κάποια ψυχοκοινωνική αξιολόγηση των δεδομένων δίχως φόβο και πάθος.
Μήπως, λοιπόν, θάπρεπε να μιλάμε για το τέλος της ιδεολογίας, για βάναυση κατακρεούργηση της ουτοπίας; Η μήπως αυτά αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες κρύβονται μικροπολιτικές σκοπιμότητες;»
ΟΧΙ, κατηγορηματικά, και στις δύο ερωτήσεις!
Σε τελική ανάλυση, οι δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται ότι δημιούργησαν ένα πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικά και πολιτικά συναίσθημα στους Έλληνες που είναι ο καταλυτικός, σαρωτικός ΚΥΝΙΣΜΟΣ ατόμων και ομάδων.......Κάτω απ'αυτόν τον διάχυτο πλέον κυνισμό που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας ιδεολογίας, της απάθειας και της άρνησης πίστης και αφοσίωσης σε υψηλά ιδεώδη και συλλογική εθνική ανάταση, κρύβεται - κατά την προσωπική μου γνώμη - συγκεκριμένος φόβος.
Ο φόβος ότι οι ΗΓΕΤΕΣ μας και οι παρατρεχάμενοί τους δεν έχουν ούτε την πρόθεση, ούτε το σθένος, ούτε την έφεση και, ίσως, ούτε την εντιμότητα να προχωρήσουν στην εισαγωγή και την πραγμάτωση του απαραίτητου νέου οράματος....
Κάθε ηγέτης, κάθε δημιουργός, κάθε άτομο που προσφέρει ένα νέο όραμα, μία καινοτομία, ένα νέο μύθο, μια πρωτότυπη ιδέα σίγουρα προσκρούει στις αντιστάσεις εκείνων που περιχαρακωμένοι στον αδρανοποιητικό τους εθισμό θα του αντισταθούν καθώς τους τρομάζει επιπρόσθετα και η συλλογική κίνηση από το οικείο στο όραμα, από την γνωστή πραγματικότητα στην άγνωστη πραγμάτωση του μύθου.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας και στην κοινωνική ψυχολογία της γνώσης φαίνεται ότι αυτές οι αντιστάσεις ποτέ δεν σταμάτησαν τον πραγματικό ηγέτη να ηγηθεί, το δημιουργικό άτομο να δημιουργήσει, τον καινοτόμο να εισαγάγει τις νεωτεριστικές του αντιλήψεις.
Συχνά, μάλιστα, τέτοια προικισμένα άτομα επιζητούν την κριτική έστω και σαν επιβεβαίωση της αντικειμενικής πραγματικότητας ότι οι άλλοι έτσι ομολογούν και την ύπαρξή του και την κατανόηση των προθέσεών του. Η απάθεια και αδιαφορία είναι χειρότερη και περισσότερο υποτιμητική επίθεση από την κριτική...
Μύθους είχαν οι άνθρωποι πάντοτε και ανέκαθεν κάθε μύθος είχε την καλή και την κακή του πλευρά, τις θετικές και τις αρνητικές ιδιομορφίες και χαρακτηριστικά. Ισως ο κυνισμός της εποχής μας να προχώρησε σε τέτοιο φθοροποιό σημείο ώστε να αρνούμεθα πλέον κάθε μύθο, θετικό ή αρνητικό, σαν κάτι άχρηστο, ανεφάρμοστο και ολότελα παιδαριώδες!
Ο Albert Camus είχε παρατηρήσει ότι κάθε πράξη επανάστασης προϋποθέτει και την σιωπηρή αποδοχή εκείνου στο όνομα του οποίου γίνεται η επανάσταση. Η αίσθηση του Νεοέλληνα ότι είναι πλέον αλλοτριωμένος ΚΑΙ από την εξουσία, ότι έχουν απομακρυνθεί απ' αυτόν και οι πολιτικοί του ηγέτες και τα Κόμματα έρχεται να επιβαρύνει με σημαντικό κόστος και τις προγενέστερες αισθήσεις της ψυχοκοινωνικής και της πολιτιστικής μας αλλοτρίωσης.
Η θανάτωση του "μύθου" καθώς μπήκαμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης με το σύστημα…»Καλλικράτη», δημιουργεί την απελπισία η οποία αποδεικνύεται, δυστυχώς, ακόμη πιό χειρότερη και από τον διαπιστωμένο κυνισμό καθώς οδηγεί στον καταστροφικό νιχιλισμό.
Σαν κοινωνία, σαν Έθνος, σαν πληθυσμιακό σύνολο και σαν άτομα αυτό που τώρα χρειαζόμαστε (και νομίζω θα συμφωνήσετε το χρειάζεται ολάκερη η ανθρωπότητα) το λέω, έστω και εάν κατηγορηθώ, είναι ένας ΝΕΟΣ "μύθος"!...
Πιστεύω ότι υπάρχουν θαμμένα στο ελληνικό μας συλλογικό και στο ατομικό υποσυνείδητο όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργήσουμε το «νέο μύθο» για να πλάσουμε καινοτομικά, χρήσιμα, πραγματώσιμα οράματα.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα ΝΕΟ μύθο και μαζί ένα νέο όραμα που θα μας οδηγήσουν εκτός της διαπιστωμένης ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ όχι μόνο στις οικονομικές δομές αλλά και στα συστήματα αξιών, και στους θεσμούς που αποσυντίθενται με ραγδαίους ρυθμούς καθώς σαν άτομα, ομάδες και έθνος θα ζούμε το οδυνηρό ΣΗΜΕΡΑ που μας σερβίρισαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και διδασκόμενοι από το ΧΘΕΣ να φροντίσουμε να προγραμματίσουμε ένα ελπιδοφόρο για τα παιδιά μας ΑΥΡΙΟ.
Απαιτείται να ξεπεράσουμε τους σημερινούς μας ηγέτες, χρειάζεται οργάνωση και συναίσθημα την ίδια στιγμή που χρειάζεται να δούμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στην ιστορία μας. Και πάνω απ' όλα χρειάζεται να ξαναβρούμε την...ανθρωπιά μας, να ενεργοποιήσουμε το ξεχασμένο μας φιλότιμο, την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, τη λεβεντιά και το ρωμαίικο κυμπαριλίκι μας...
Ποιός ξέρει, ακριβώς επειδή δεν μπορούμε να ελπίζουμε για ελλαδικές προσφορές στην Υψηλή Τεχνολογία των κομπιούτερ και των μικροτσίπς, ίσως κατορθώσουμε να προσφέρουμε σε Δύση και Ανατολή το ΝΕΟ όραμα, τον ΝΕΟ «μύθο» που και αυτοί πλέον- όπως και εμείς - έχουν φοβερή ανάγκη καθώς η αλλοτρίωση έφερε την ανθρωπιά στο έσχατο σημείο της υποβάθμισής της...
ΝΑΙ, αναμφισβήτητα χρειαζόμαστε ένα ΝΕΟ ΜΥΘΟ αλλά κατηγορηματικά ΟΧΙ και άλλα …παραμύθια!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου