Μέχρι και τα σκουλήκια γελάνε με τα χάλια μας...

Στην αρχή διάβασα μόνο τον τίτλο της είδησης. «Επιδιώκουν να κολλήσουν AIDS για να πάρουν το βοήθημα». Το άτιμο στερεότυπο βγήκε από την αποθήκη και με οδήγησε να σκεφτώ αμέσως τη Μποτσουάνα, το Λεσότο και τη Ζιμπάμπουε.

Συνέχισα για να διαβάσω την είδηση ως ελάχιστο φόρο τιμής στις τραγωδίες της Αφρικής! Κακώς! Η είδηση έλεγε «Όπως αποκάλυψε ο λοιμωξιολόγος, Μάριος Λαζανάς, υπάρχουν αρκετοί τοξικομανείς στην Ελλάδα που επιδιώκουν να κολλήσουν τον ιό του AIDS προκειμένου να εισπράττουν το μηνιαίο επίδομα των 700 ευρώ που δικαιούνται οι οροθετικοί».

Αυτά δε γίνονται ούτε στη...

Μποτσουάνα, ούτε στο Λεσότο, ούτε στη Ζιμπάμπουε. Αυτά δε γίνονται ούτε στο χειρότερο εφιάλτη. Κι όμως γίνονται στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε μεγάλες πόλεις.

Και δεν πρόκειται για κάποιο μυστικό. Το λένε οι επιστήμονες σε συνεντεύξεις Τύπου. Κι αναρωτιέσαι «μα καλά, ο υπουργός Υγείας, αυτό το θλιβερό απόβρασμα, ο Λοβέρδος, δεν έχει αυτοκτονήσει ακόμη από τη ντροπή του;»

Μα δεν προλαβαίνει να αυτοκτονήσει! Έχει πολύ μεγάλο καταστροφικό έργο ακόμη μπροστά του. Άλλωστε, ο λοιμωξιολόγος που ανακοίνωσε αυτή την ανθρώπινη τραγωδία ήταν καλεσμένος στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Λοβέρδος με αφορμή το 23ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS.

Ήταν εκεί μπροστά ο υπουργός Υγείας και Τρισαθλιότητας αυτής της ξεπεσμένης πόρνης χώρας και προφανώς θα προβληματιζόταν σχετικά με το «πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για 700 ευρώ, όσο ένα υπουργικό ζευγάρι μανικετόκουμπα, δηλαδή».

Υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που επιδιώκουν να κολλήσουν θανατηφόρο νόσο για να παίρνουν επίδομα όσο λίγο ζήσουν. Σε ποιον να το πεις; Για ποιον να κλάψεις πρώτα;

Για τον ναρκομανή, για τον υπουργό ή για μένα που ακόμη κάθομαι και γράφω αντί να είμαι μ’ ένα ρόπαλο στο χέρι και να βαράω όποιο κεφάλι καργιόλη βρίσκω μπροστά μου;

Για μένα κλαίω και ντρέπομαι περισσότερο. Γιατί πια όλα τελειώνουν. Ξεπεράστηκαν και οι κόκκινες γραμμές της αξιοπρέπειας και τα κόκκινα αυλάκια. Μας πήραν τις ζωές μας.

Ποιος μιλάει πλέον για λεφτά; Ακόμη γι’ αυτά ανησυχούμε; Πάνε αυτά. Μας έκλεψαν τις ψυχές μας, την ανθρωπιά μας, τις όποιες ευαισθησίες. Μας έκλεψαν όλα αυτά που μας έδιναν το δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι και όχι απλώς δίποδα.

Φέρτε πίσω τις ζωές μας ρεεεεε… Κρατήστε τα λεφτά που μας κλέψατε και φύγετε ή ψοφήστε. Αλλά δώστε μας πίσω το δικαίωμα να ζούμε σαν άνθρωποι. Να μην κλαίμε για το χάλι μας.

Μπα! Ούτε πια κλαίμε. Τίποτα. Αυτό γίναμε. Τίποτα. Σαρκία περιφερόμενα. Άβουλοι και άλαλοι. Όταν οι πίθηκοι άρχισαν να γίνονται άνθρωποι χάθηκε η ουρά τους, επειδή πλέον ήταν αχρείαστη.

Τώρα την ξαναθέλουμε πίσω. Τις ουρές μας πίσω ρεεεεεε. Ήδη η φύση έχει φροντίσει να μειώνει τα μυαλά και τα συναισθήματά μας. Δεν τα χρειαζόμαστε. Δε σκεφτόμαστε. Επιστροφή στο χώμα. Στη λάσπη. Στα ρέματα. Επίπεδο γυρίνου.

Εμείς φταίμε. Για να μη χάσουμε δυο – τρεις ψευτοανέσεις που μας απέμειναν, προτιμήσαμε να παραχωρήσουμε τον άνθρωπο μέσα μας και να κρατήσουμε το κέλυφος απ’ έξω.

Ο Φάουστ πούλησε την ψυχή του στο διάβολο. Εμείς την πουλήσαμε στην πρώτη δόση, στην τρίτη δόση, στην έκτη δόση για μια νεκρική ησυχία. Για την αταραξία των ευρώ στη χιλιομπαλωμένη τσέπη μας.

Μέχρι και τα σκουλήκια γελάνε με τα χάλια μας. Εκείνα σέρνονται επειδή δε μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Εμείς σερνόμαστε για να μην ξαναγυρίσουμε πίσω στη δραχμή.

Οι λεπροί του τριτοκοσμικού καπιταλισμού. Ναι, εμείς είμαστε αυτοί. Σαπίσανε οι ψυχές μας και πέφτουν κομμάτια στο δρόμο για την παραμονή στην ευρωζώνη. Τι μαλακίες, Θεέ μου! Πόσο καθάρματα!