Προκειμένου περί του βασιλιά των Μακεδόνων Φίλιππου Β', η ευρύτερη ιστορική μνήμη δεν του φέρθηκε τόσο καλά όσο του άξιζε. Δεν αναφερόμαστε ούτε στο άσχημο τέλος του, στη δολοφονία του δηλαδή, που συνέβη τέτοιες μέρες του 336 π.Χ., αλλά ούτε και στις σελίδες της...
επίσημης ιστορίας - η οποία βεβαίως τον δικαιώνει για τα μεγαλειώδη πράγματα που έπραξε τόσο για τη Μακεδονία όσο και για ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο και πολιτισμό. Ή ακόμη και για ολόκληρο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό... Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως από διάφορες και ποικίλες πηγές -ανάμεσά τους ένα ψηφιδωτό στο παλάτι του που αναπαριστά την "Αρπαγή της Ευρώπης"- οι ειδικοί εύλογα υποθέτουν πως ο ίδιος ο μακεδόνας βασιλιάς θεωρούσε τον εαυτό του ευρωπαίο ηγέτη.
Προφανώς αναφερόμαστε στην υστεροφημία του μέγιστου των Μακεδόνων αλλά και των αρχαίων ελλήνων βασιλέων. Και απ' όλα αυτά που είναι γνωστά για τον ίδιο, καλό θα ήταν να μην πάει το μυαλό σας στα άγρια μεθύσια του ή στις πολλές συζύγους που άλλαξε -σύμφωνα άλλωστε και με τα ήθη της εποχής- ή σε οποιεσδήποτε άλλες μικρότητες που μπορεί να έπραξε σε καθημερινό, πολιτικό, διπλωματικό, συνωμοτικό επίπεδο, με τους ομόφυλους Έλληνες ή και με τους αλλόφυλους Πέρσες.
Θα επιμείνουμε λοιπόν να ισχυριζόμαστε πως η ευρύτερη ιστορία και ιδιαίτερα η μνήμη δεν του φέρθηκε τόσο καλά, ακόμη και αν ανάμεσα στις επίσημες σελίδες που γράφτηκαν για αυτόν διαβάζουμε πως ήταν ο σωτήρας της Ελλάδας ή ακόμη πως ήταν ο ηγέτης που ένωσε τους Έλληνες και προσπάθησε να τους θέσει σε εξωστρεφή λειτουργία ώστε να εγκαταλείψουν τον αδελφοκτόνο σπαραγμό.
Νεαρότατος ο Φίλιππος, σε ηλικία μόλις 23 ετών, μετά από πανωλεθρία του προκατόχου του έλαβε τα ηνία της Μακεδονίας, και ο κατά πάντα καινοτόμος βασιλιάς κατάφερε όχι μόνο να ανασυντάξει το ευρισκόμενο υπό απειλή κράτος και να επιβάλει την κυριαρχία του σε ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και να ενώσει με ευρύτερες διπλωματικές και πολεμικές κινήσεις τους Έλληνες.
Έτσι ο Φίλιππος άνοιξε τον δρόμο για την αντεπίθεση των Ελλήνων κατά των Περσών, που πολλές φορές ήδη είχαν "παρενοχλήσει" στρατιωτικά με τις ορδές τους τους Έλληνες σε θάλασσα και σε στεριά φτάνοντας μέχρι την ίδια την Αθήνα. Και όσο κι αν οι ελληνικές δυνάμεις κατήγαγαν περιφανείς νίκες (ή ακόμη και περιφανείς ήττες, όπως για παράδειγμα στις Θερμοπύλες), συνέχιζαν να απειλούνται από τον Πέρση Μεγάλο Βασιλιά. Αίφνης όμως τον μέγιστο των ελλήνων βασιλέων, Φίλιππο Β', τον πρόλαβε ο θάνατος. Και τότε ήλθε η σειρά του τρισμέγιστου Αλέξανδρου να αναλάβει δράση - έτσι εσαεί πλέον ο Φίλιππος αποκαλείται, σχεδόν μονότονα και μονοσήμαντα από όλους, ως ο πατέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου. Αλλά ο Φίλιππος Β' δεν ήταν μόνο αυτό. Το μεγαλειώδες έργο του μεγίστου πατέρα ήταν το εφαλτήριο, ναι, για τον τρισμέγιστο γιο. Και ίσως έτσι πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον μνημονεύουμε για να μην τον αδικούμε, προσφέροντάς του την αρμόζουσα τιμή!
Κείμενα: Μανόλης Ανδρόνικος, Θανάσης Γεωργιάδης, Ιωάννης Τουλουμάκος
Συνέντευξη: Βασίλης Βουτέρος
Επιμέλεια αφιερώματος, κείμενο, συνέντευξη: Στέλιος Κούκος (skoukos@makthes.gr)
- Το αφιέρωμα της "ΜτΚ" σε μορφή pdf αρχείου εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου